جلادان پیشبند چرمین به کمر بسته اند
منصور امان
داس مرگ رژیم جمهوری اسلامی همچنان گرد سر زندانیان سیاسی می چرخد وطُعمه می جوید. آنگونه که از اخبار مُنتشر شُده توسط منابع گوناگون بر می آید، ولی الله فیض مهدوی جدیدترین قُربانی تبهکاری سازمان یافته ای گردیده که پیش از همه، زندانیان بی دفاع را در ردیف نخُست اهداف خود نشان کرده است.
زندانی مُجاهد فیض مهدوی، دومین اسیر نام آشنایی است که طی 35 روز گُذشته پس از چند روز اعتصاب غذا در اعتراض به فشارهای قضایی و امنیتی علیه خود، بنا به ادعای مسوولان زندان دُچار "ایست قلبی" (اکبر مُحمدی) می شود یا "خودکُشی" (فیض مهدوی) می کُند.
توجیهات کلیشه ای سرزندانبان اُستان تهران، آقای سُلیمانی پیرامون وضعیت فیض مهدوی که با طرح ادعای خودکُشی و تکذیب اعتصاب غذای وی همراه بود، تنها از این جهت ارزش پرداختن دارد که با همان مضمون و استدلالهایی ایراد شُده است که مسوولان حکومت برای "طبیعی" وانمود کردن قتل اکبر مُحمدی بدان متوسل شُده اند.
فیض مهدوی نیز همچون اکبر مُحمدی، پس از آن مشمول "مهرورزی" دژخیمان جمهوری اسلامی گردید که حُکم رسمی مرگ وی به ظاهر لغو شُده بود.
دست خون آلوده رژیم ولایت فقیه در پس فشارها، اعتراف گیریها و "سوانح" عادی و غیر مُترقبه ای که طی یک سال اخیر علیه زندانیان و بازداشت شُدگان سیاسی جریان داشته است، به تمامی پیداست. اعدام اسماعیل مُحمدی و حُجت زمانی، قتل بُزدلانه اکبر مُحمدی و تلاش برای سر به نیست کردن فیض مهدوی، بخشی از یک جنایت سازمان داده شُده و هماهنگ است.
طراحان و مُجریان این جنایتها پیشبند چرمین قصابان را آشکارا به کمر بسته اند. ضرورت دفاع مُستمر از حقوق زندانیان سیاسی، اهمیت مُبارزه بی وقفه برای آزادی آنها، یک برآمد مُستقیم از این واقعیت است.
