با امید به آزادیِ ایران
گونه ات حال شقایق دارد
و فلق می شکفد،
زیر آسودگی چشمانت.
نه هراسی،
نه سرابی،
گل سرخی این بار،
و رفیقی که ببخشد به زمین
برکت دست ترا.
تو ، دل سرخت را،
بگذاری سر هر شاخه ی خشک
و نهالی بنشانی که گلش،
رنگی از عشق به چشمم بزند.
من
دلم را به تو می بخشم،
ولب تشنگیم
دل شادان ترا می نوشد.
نه هراسی،
نه سرابی،
گل سرخی این بار .
جمشید پیمان
