شکوه ميرزادگی:

تا من هستم صدا نباشه!
.....................................................

از قرن هجدهم به بعد که مساله آزادی و برابری زنان مطرح شده، معمولا و در همه جای جهان، بیشتر زنانی که در جنبش های طرفداری از حقوق زنان حضور داشته اند زنانی بوده اند درگير کارهای اجتماعی. حتی بسیاری از زنان فعال در امور مذهبی وقتی سخن از حقوق زنان به میان می آمد در کنار زنانی قرار می گرفتند که به قوانین بازدارنده مذهب خود اعتراض داشتند و، در بسیاری از موارد، هم آنان بودند که قوانین مذهبی شان را به نفع زنان تصحیح کردند. اما یکی از خصوصیات زنانی که در جمهوری اسلامی مصدر کارهای به خصوص دولتی می شوند آن است که همیشه مقابل خواست های زنان می ایستند و خود از ابزارهای بازدارنده رسیدن آنان به حقوق انسانی خويش می شوند. متاسفانه در اين مورد وضع هر روز بدتر هم می شود؛ یعنی اگر در دو سال پیش برخی از زنان نماینده مجلس، مثل خانم فاطمه حقیقت جو، از لايحه پيوستن ايران به کنوانسيون بين المللی رفع تبعیض از زنان دفاع می کردند امروزه رییس«مرکز امور زنان و خانواده» که منصوب جديد آقای احمدی نژاد است، رسما اعلام می کند که:

«الحاق به کنوانسیون های بین المللی رفع تبعیض از زنان غیر ممکن است.»

دو سال پیش، وقتی که با هزار بدبختی آن لايحه به تصویب مجلس ششم رسید، فریاد وامسلمانا و وا اسلاما به آسمان رفت و ده ها اعلامیه اعتراضی از سوی «ابر آقایان» جمهوری اسلامی صادر شد که جالب ترین و در واقع صادقانه ترین آنها از آن آیت الله نوری همدانی، از مراجع تقلید قم بود. ایشان در این اعلامیه رسما اعلام کردند که :« کنوانسیون رفع تبعیض از زنان هدفی جز کوبیدن اسلام ندارد و روح این کنوانسیون نفی ضروریات اسلام است و...» و بالاخره هم شورای نگهبان از ضروریات اسلام، که همانا تبعیض علیه زنان است، پاسداری کامل نموده و آن را رد کرد.

حالا آیت الله های ما خیالشان از آن هم راحتتر شده است زیرا خانم زهره طبیب زاده نوری، پس از سه ماه در نقاب بودن و به جای همه ی آنها، شمشیر کشان از پشت پرده به در آمده و با زبان جاهلی می گویند: «من خيلى صريح حرف مى‌زنم، ما به اين موافقت نامه‌ها اصلاً نمى‌پيونديم. ‌خيالتان راحت باشد، تا وقتى كه من اينجا هستم چنين معاهداتى با ايران منعقد نمى‌شود.‌.. ما، به جاى پيوستن به معاهدات بين‌المللى، با ديد منتقدانه آنها را به نقد مى‌كشيم. ‌چون تمام اين موارد مخالف شرع اسلام است. ‌آنها حقوقى براى زنان قائلند كه عمل حرام است نه حقوق. ‌مفاد كنوانسيون‌ها و معاهدات بين المللى خلاف عمل انبيا است و ما سعى مى‌كنيم متشرع باشيم و به اين كنوانسيون‌ها نمى‌پيونديم بلكه با ديد انتقادى، اعتقادات اسلام را مى‌گوييم. ‌» و مرتب هم ـ در طی کنفرانس مطبوعاتی خود ـ توی شکم خبرنگارانی که به جوهر حرفشان توجه نمی کردندرفته اند. اما راستی هیچ فکر کرده اید که چرا کنوانسیون حرام و نفی ضروریات اسلام است؟ بیایید فقط قسمتی از ماده اول آن را دوباره و با هم بخوانیم که می گويد: «...با هر گونه تمایز، استثنا، محرومیت يا محدودیت بر اساس جنسیت که نتیجه اش خدشه دار کردن یا لغو حقوق بشر و آزادی های اساسی زنان در زمینه های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، مدنی و یا هر زمینه دیگری باشد... مخالف است.»

http://www.puyeshgaraan.com/Shokooh/AZNEGAAH/AZ060906.htm
از نگاه يک زن