پیامی که دانشجویان دلیر دانشگاه تهران بدرقه راه فرستاده ناکام آقای خامنه ای کردند،
فقدان مشروعیت اجتماعی حکومت وی و شکست همه ی تلاشهای سرکوبگرانه
برای پُر کردن این خلاء با چماق و شلاق و سلول انفرادی است.
سری که بر آن در دانشگاه کُلمبیا کُلاه بوقی عدم پذیرش بین المللی نهاده شُد،
بر پیشانی اش نداشتن مشروعیت داخلی داغ شُده است
فقدان مشروعیت اجتماعی حکومت وی و شکست همه ی تلاشهای سرکوبگرانه
برای پُر کردن این خلاء با چماق و شلاق و سلول انفرادی است.
سری که بر آن در دانشگاه کُلمبیا کُلاه بوقی عدم پذیرش بین المللی نهاده شُد،
بر پیشانی اش نداشتن مشروعیت داخلی داغ شُده است
این چنین بر می آید که هُشدار آیت الله عمید زنجانی، رییس دانشگاه تهران پیرامون "عبرت آموزی" - اگر چه نه آن گونه که وی تصور می کرد - به واقعیت پیوسته است. روز دوشنبه دانشجویان به مجموع آموخته های تلخ وی و رووسایش، درس دیگری را اضافه کردند: دانشگاه بهترین جا برای ماله کشی چهره ی یک "دیکتاتور دون مایه" نیست!
آقای احمدی نژاد، گماشته ولی فقیه بر مسند ریاست جمهوری، در حالی دُوُمین تجربه ناگُوار دیدار از دانشگاه تهران را از سر گُذارند که برای "نظام" انجام مُوفقیت آمیز به نمایش گذاشتن او در این محل، به ویژه پس از رُسوایی در دانشگاه کُلمبیا، به یک ضرورت حیثیتی و عملی تبدیل شُده بود. در اهمیت هدف مزبور همین بس که گردانندگان حکومت با وجود تجربه ی شکست پُر سر وصدا و تحقیر آمیز نخُستین قُدرت نمایی ریس دولت نظامی – امنیتی در سال گُذشته، ریسک دوباره ی گُسیل وی را به جان خریدند.
در همین حال، سایه سیاه سرکوب و وحشت پراکنی که در این فاصله بر دانشگاه و دانشجویان گُسترانده شُده بود، دستگاه قُدرت را به فراهم شُدن حاشیه مطلوب برای روی صحنه بُردن بی دردسر آقای احمدی نژاد اُمیدوار ساخته بود.
شاید ولی فقیه که یک روز پیشتر از این مصاف، گُماشته خود را به حُضور فراخوانده بود تا وی را دلداری داده و به تقویت روحیه اش بپردازد، ترجیح می داد میزان مووثر بودن اقدامات مُزدبگیران خود در دانشگاه را در شرایط دیگری به آزمایش بگُذارد اما "مصلحت" رنجور شُده "نظام" در نیویورک، راهی دیگری جُز افکندن یکباره آقای احمدی نژاد و به همراه او "نظام" به درون آب سرد و سر به دُعا برداشتن برای عاقبت به خیر شُدن، به جا نگُذاشته بود.
پیامی که دانشجویان دلیر دانشگاه تهران بدرقه راه فرستاده ناکام آقای خامنه ای کردند، فقدان مشروعیت اجتماعی حکومت وی و شکست همه ی تلاشهای سرکوبگرانه برای پُر کردن این خلاء با چماق و شلاق و سلول انفرادی است.
سری که بر آن در دانشگاه کُلمبیا کُلاه بوقی عدم پذیرش بین المللی نهاده شُد، بر پیشانی اش نداشتن مشروعیت داخلی داغ شُده است
